W dzisiejszym świecie coraz więcej osób zmaga się z wysokim poziomem cukru we krwi. I choć normy referencyjne wskazują, iż prawidłowy poziom glukozy na czczo waha się między 70 mg/dl a 99 mg/dl należy zaznaczyć, że już od 90 mg/dl zaczyna się proces insulinooporności, co w konsekwencji może doprowadzić do rozwoju cukrzycy typu II.
Z pomocą przychodzi mnóstwo preparatów, od naturalnych substancji, witamin, minerałów, ziół po środki farmakologiczne. Zanim jednak wprowadzimy je do codziennego użytku, warto przyjrzeć się im bliżej, bo o ile berberyna, witamina C, chrom, lecytyna, magnez, L-glutamina czy antypksydanty zaliczane są do substancji o znikomych skutkach ubocznych, o tyle semaglutyd, popularna metformina czy Glipizide BP, Clazicon, Diazidan, Amaryl posiadają ich znacznie więcej i w perspektywie długoterminowej mogą negatywnie wpłynąć na procesy biochemiczne, jakie zachodzą w komórkach.
W tym artykule skupimy się na analizie porównawczej jednych i drugich i spróbujemy odpowiedzieć na pytanie, które rozwiązanie jest najbardziej korzystne dla ciała? Bo na ciele powinniśmy skupić całą swoją uwagę oraz na procesach, jakie zachodzą na poziomie komórki i całych układów. Odpowiemy na pytanie, dlaczego chętniej korzystamy z farmakologii, aniżeli naturalnych sposobów oraz skąd bierze się przekonanie, że naturalne metody są mniej skuteczne.
Kiedy zmagamy się z podwyższonym poziomem cukru we krwi, często możemy doświadczać objawów takich jak: senność po spożytym posiłku, obfitującym w węglowodany, opuchnięcia, zatrzymanie wody w organizmie, wzmożone pragnienie, suchość skóry, bóle głowy, a nawet zaburzenia widzenia. Wtedy całą uwagę skupiamy na tym, w jaki sposób można szybko zareagować i to błyskawiczne tempo determinuje nasze działania. Pośpiesznie odwiedzamy lekarza, realizujemy receptę i pragniemy spektakularnych efektów w miarę szybko.
Środki farmakologiczne rzeczywiście mogą działać niemal błyskawicznie. Semaglutyd potrzebuje miesiąca, aby ciało pozbyło się od 2 do 5 kilogramów, choć indywidualne wyniki zależą od dawki leku, diety i poziomu aktywności fizycznej.[1] W dodatku pomaga zmniejszyć apetyt i spowolnić opróżnianie żołądka. Nie dajmy się jednak zwieść. W niektórych przypadkach organizm może rozwinąć oporność na lek, co oznacza, że semaglutyd staje się mniej skuteczny w utracie masy ciała z czasem. W przypadku przewlekłego podawania semaglutydu, dochodzi do pogorszenia wrażliwości receptora GLP-1 na lek. Dodatkowo niektóre badania sugerują, że może dojść do zjawiska down-regulacji (zmniejszenia ilości) receptorów GLP-1, który jest celem dla semaglutydu, co zmniejsza dostępność miejsc dla tej substancji.[2]
To jednak nie wszystko. Najczęściej zgłaszane działania niepożądane, w trakcie jego stosowania to m.in. nudności, biegunka oraz hipoglikemia. Inne często występujące objawy to wzdęcia, wymioty, zaparcia, bóle brzucha, zapalenie żołądka, choroba refluksowa przełyku, zmęczenie, nadmiar gazów jelitowych, opóźnione opróżnianie żołądka oraz zwiększona aktywność amylazy. Rzadziej mogą wystąpić tachykardia, odbijanie, zaburzenia smaku, a w skrajnych przypadkach ostre zapalenie trzustki lub reakcje anafilaktyczne.[3]
Podobną sytuację mamy z metforminą. Jest ona podstawowym lekiem w terapii cukrzycy typu 2. Jako jeden z nielicznych leków przeciwhiperglikemicznych zmniejsza insulinooporność. W wytycznych Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego zaleca się stosowanie metforminy jako leku pierwszego wyboru zarówno w monoterapii, jak i na każdym etapie leczenia cukrzycy, w terapii skojarzonej z innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi oraz z insuliną. [4]
Z przeprowadzonego badania w Katedrze i Zakładzie Medycyny Rodzinnej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie wynika, że ok. 30% pacjentów rozpoczynających leczenie metforminą, doświadcza niepożądanych objawów ze strony układu pokarmowego. Zaliczamy do nich: zmniejszenia łaknienia, bóle brzucha, nudności a także uczucie metalicznego posmaku w ustach.[5]
Sytuacja wygląda jednak inaczej, kiedy pod lupę weźmiemy berberynę. To bioaktywny związek obecny w kilku gatunkach roślin m.in. berberysie, gorzkniku kanadyjskim i mahonii pospolite. Dotychczasowe badania naukowe sugerują, że berberyna obniżania stężenie cukru we krwi u osób z cukrzycą typu II i dodatkowo wpływa korzystnie na gospodarkę lipidową, chociażby poprzez podnoszenie stężenia HDL i obniżenie poziomu trójglicerydów.
W pewnym sensie głód cukrowy przypomina głód alkoholowy – obydwa dotyczą węglowodanów prostych i obydwa można leczyć żywieniowo. Prawdopodobnie najwiarygodniejszą i najskuteczniejszą metodą pomocy osobom uzależnionym od cukru jest program doktora Rogera J. Williama dla alkoholików.[6] Podstawą takiego leczenia są duże ilości witaminy z grupy B, a także chrom, witamina C, lecytyna, L-glutamina oraz dieta bogata w produkty roślinne , błonnik i węglowodany złożone.
Chrom w połączeniu z berberyną jest dość powszechnym suplementem diety. Minerał ten poprawia metabolizm węglowodanów i pomaga kontrolować poziom cukru we krwi. L-glutamina z kolei jest aminokwasem, który osłabia głód alkoholowy i może pomóc niektórym osobom z napadami cukrowego. Dodatkowo uszczelnia śluzówkę jelit, co jest bardzo korzystne dla osób z alergiami i nadwrażliwością oraz nietolerancją pokarmową.
W tym miejscu warto podkreślić, że niekontrolowane przyjmowanie naturalnych preparatów może nie przynieść określonych korzyści. Analogicznie jak w przypadku leków, mogą pojawić się skutki uboczne, jednocześnie trzeba się bardzo o nie postarać. Związane są bowiem z długim okresem przyjmowania preparatów, w dawkach znacznie przekraczających możliwości metaboliczne organizmu, a te są zależne od jego funkcjonowania.
Odpowiadając na powyższe pytania, warto zastanowić się, czego tak naprawdę oczekujemy od metody, z której chcemy skorzystać. Dla jednych farmakologia będzie jedynym, dostępnym rozwiązaniem, chociażby ze względu na szybkość i popularność takich zaleceń w gabinetach lekarskich, inni wybiorą naturalne rozwiązania, bo mają zaufanie do Natury i ich poziom wiedzy wykracza poza ogólnie przyjęte normy postępowania. Zarówno jedni jak i drudzy maja swoje za i przeciw. Warto przy tym pamiętać, że wszystko w nadmiarze szkodzi.
Trenerka postaw żywieniowych, założycielka Instytutu Medycyny Funkcjonalnej, Master Psychologii Sukcesu i zmiany osobistej. Prowadzi indywidualne plany zdrowienia i pracuje z osobami, które chcą wrócić do zdrowia i wewnętrznej równowagi. Autorka książki „Jak dbać o siebie bez leków i lekarzy?” W autorskim koncepcie „SELF” zawiera zintegrowane podejście, gdzie łączy odżywianie, oczyszczanie i regenerację ciała z Medycyną Chińską, Ayurwedą, dietetyką kliniczną, Totalną biologią, psychosomatyką, medycyną bioinformacyjną, pracą mentalną i wewnętrznym rozwojem bo wie, że równowaga w życiu i zdrowiu zaczyna się od integracji ciała, umysłu, energii i duchowości. | www.magdalenawojciechowska.com