Im bardziej nauka przypomina zabawę, tym łatwiej dziecko przyswaja wiadomości. Gdy rodzice sobie to uświadomią, powinni pójść tą ścieżką. Jeśli dzieci lubią rysować – niech np. narysują treść wiersza, którego uczą się na pamięć. Jeżeli lubią śpiewać – niech wyśpiewują definicje matematyczne. Natomiast gdy z zapałem uprawiają sport, niech na boisku podają wyniki tabliczki mnożenia, by otrzymywać dodatkowe punkty.
Długotrwałe przesiadywanie przy biurku szkodzi kręgosłupowi i wpływa negatywnie na koncentrację dziecka, które warto zachęcać do robienia regularnych przerw na aktywność fizyczną. Przerwy nie mogą jednak być zbyt długie. Kilkanaście minut pracy i krótka pauza. Wraz z wiekiem interwały te można oczywiście wydłużać.
Przekonywanie dziecka rozpoczynającego dopiero naukę, że jego wysiłki zapewnią mu świetlaną przyszłość nie ma sensu. Dzieci żyją chwilą bieżącą i potrzebują, aby w tym czasie towarzyszyli im rodzice. Wypada więc postarać się o to, aby nauka była dopasowana do możliwości dzieciaków w danym momencie ich rozwoju. Nie wymagajmy od nich więcej niż są w stanie dać.
Zawsze warto dbać o to, aby dzieci uczyły się od ludzi lubianych, przy których czują się dobrze i bezpiecznie. Proces nauczania będzie wtedy krótszy i efektywniejszy. Ważne, by rodzice nie mówili o nauczycielach źle, jeśli mają zastrzeżenia. Spokojne rozwiązanie problemu jest ważne dla relacji dziecko – nauczyciel. Od tego zależy, czy dziecko będzie uczyć się chętnie w poczuciu szczęścia i zadowolenia z życia.
Na mózg świetnie wpływają rozmaite historie, zwłaszcza te samodzielnie wymyślone. Pełne akcji i emocji opowieści sprawiają, że szybciej i łatwiej zapamiętujemy. Dotyczy to zarówno dzieci, jak i dorosłych. Starsze dzieci dadzą sobie radę same, ale młodszym trzeba pomóc. Historie można tworzyć w zasadzie o wszystkim – o wydarzeniach historycznych, zachowaniu zwierząt, czy o procesach, które uczniowie poznają na lekcjach chemii.
Bezmyślne „zakuwanie” jest wrogiem pamięci. Można dzięki niemu zdać egzamin, jednak bez zrozumienia szanse trwałego zapamiętania czegoś są znikome. Dlatego warto dążyć do rozumienia tego, czego się uczymy. I uczyć tego dzieci.
Od początku szkolnej edukacji warto dzieci uczyć planowania nauki. Na początek dobrze powiesić na ścianie kalendarz z terminami klasówek, kartkówek, sprawdzianów. Drugi krok to rozplanowanie nauki i rozłożenie na mniejsze części. W ten sposób uczymy dziecko systematyczności i odpowiedzialności. A to bardzo cenna umiejętność.
Nie ma innego sposobu na trwałe zapamiętanie niż powtórki. Dobrze, by dzieci jak najwcześniej to zrozumiały. Powtórki włączamy do planów uczenia się i nie rezygnujemy z nich pod żadnym pozorem.
Warto mądrze wspierać dzieci i motywować je do nauki. Należy też pomagać im, ucząc właściwych postaw i pokazując pozytywne wzorce. Dobrze, gdy rodzice zaczną się uczyć obcego języka czy majsterkowania, pokazując, że nowe umiejętności są przydatne w codziennym życiu. Nauka dorosłych będzie łatwiejsza i efektywniejsza, jeśli:
– wyznaczą sobie cele, zyskując pewność, czego chcą się uczyć i po co,
– zaczną robić notatki tak, aby wesprzeć procesy zapamiętywania, łącząc tekst z elementami wizualnymi,
– postawią na zmiany, ucząc się w różnych miejscach, o różnych porach dnia i na różne sposoby,
– zaczną się sprawdzać, testując, co już umieją, stawiając sobie konkretne pytania i odpowiadając na nie,
– zadbają o siebie, wprowadzając odpowiednią dietę, aktywność fizyczną, zdrowy sen oraz właściwe emocje i relacje z najbliższymi.
