Jak głosił przed laty O. Klimuszko, zielarz, polski duchowny, wizjoner: „trzeba szukać kontaktu z żywą przyrodą, a znajdzie się w niej radość życia, jej tchnienie przyniesie nam energię i tężyznę ciału. Przyroda nas żywi, uczy, leczy, koi, kocha i raduje”. Zakonnik stworzył wiele autorskich mieszanek ziołowych, wykorzystywanych m.in. w terapii chorób alergicznych.
Dzisiaj na nowo powraca zainteresowanie ziołolecznictwem uznawanym przed wiekami za jedyną drogę do wyleczenia społeczności, bo zioła od zawsze miały moc sprawczą i wspomagały ludzki organizm. Żeby jednak skutecznie leczyć się ziołami, należy je najpierw posiadać, a ich asortyment niestety z każdym rokiem maleje. O. Klimuszko zachęcał przybywających do niego pacjentów, jak i czytelników swoich książek, aby te podstawowe zioła zbierać samemu, odnajdując je w lasach i na łąkach. Ci, pozbawieni możliwości, zdani są na apteki, a w nich na gotowe mieszanki. W wyniku tego tworzył zestawienia ziołowe, o których napisał w dziele „Wróćmy do ziół leczniczych”.
Urodzony 23 sierpnia 1905 r. na Białostycćzyźnie Klimuszko od najmłodszych lat przejawiał zainteresowanie ziołami, kwiatami i drzewami. Wspominał z resztą o tym w swoich książkach:
„(…) zacząłem się przypatrywać bliżej kwiatom i ziołom rosnącym na polach i łąkach. Wiedziony jakimś niepojętym instynktem, czy wyczuciem, zacząłem wyraźnie odczuwać właściwości lecznicze i trujące napotkanych ziół. Od jednych roślin odczuwałem idące ku mnie prądy kojące, błogie, przyjemne, jakby pieszczące, od innych natomiast jakieś drażniące, niemiłe, szarpiące organizm i nawet gaszące dobry nastrój psychiczny”
Pasję przerodził w dorosłym wieku w zawód zielarza łącząc ja razem z posługą Bogu jako duchowny. Mimo sławy, nie był przekonany do popularności:
(…) przedmiotem moich możliwości i praktyk jest tylko człowiek, jego przeżycia, częściowo jego losy i stan zdrowia…”
Wyczuwał „mowę” roślin, umiał postawić tezę medyczną, wiedząc iż każde zioło, kwiat czy drzewo ma wpływ na człowieka. Stworzył przez lata wspomniane mieszanki ziół, poznanych podczas wędrówek i obserwacji natury, starannie dobierając je do leczenia procesów w ciele człowieka.
Klimuszko był autorem książek poświęconych ziołom i naturze, które powstały dzięki jego zdolnościom wyczuwania roślin i drzew. „Wróćmy do ziół leczniczych” jest dziś uznane za kompendium medyczne poświęcone wybranym ziołom. Zawiera porady dotyczące receptur na wiele schorzeń, zaznaczając przy tym, że stosowanie mieszanek ziołowych przez dłuższy czas może jednak pogorszyć stan zdrowia.
Nowatorskim podejściem u O. Klimuszki jest fakt, że uważał za błędne stosowanie w ogólnodostępnych mieszankach 1, 2 bądź 3 ziół, uznając to za zabawę w „leczenie chorych”, a nie prawdziwe leczenie. Dla niego ta praktyka była szkodliwa, bo zażywanie herbaty czy naparu z jednego zioła mogło wywołać odwrotny skutek do zamierzonego.
Tak o to, doświadczając przez lata efektów własnych mieszanek, skonstruował zestawy złożone z kilkunastu (10 bądź 11) świeżo zaparzanych ziół przydatnych na wiele chorób, w tym choroby alergiczne, które w dobie współczesnej są epidemią, wynikiem częstego przyjmowania antybiotyków i ich nieprzemyślanego dawkowania, noszenia chemicznych ubrań, wdychania zanieczyszczonego powietrza czy prowadzenia nerwowego życia.
Na różnorodne uczulenia zalecał zażywać mieszanki składającej się z liści babki, ziela przetacznika leśnego, skrzypu polnego, rdestu ptasiego, poziewnika, kłącza perzu, tataraku, liści podbiału, kłącza pięciornika, liści brzozy i korzenia mniszka. Taką mieszankę, gdzie każde zioło miało mieć po 50 gram, należałoby pić 3 razy dziennie, najlepiej 20 minut przed posiłkiem.
W przypadku alergicznego nieżytu nosa O. Klimuszko zapisywał z kolei ziele fiołka trójbarwnego, świetlika, dziurawca, skrzypu polnego, tasznika, owoc kolendry, liść pokrzywy, ziele bylicy, korę kruszyny, ziele bukwicy i kłącze perzu, również w 50 gramaturze. Pić należałoby to podobnie jak w przypadku mieszanki na różne alergie, bo tego typu objawy alergiczne występują w różnym czasie w ciągu roku, choć głównie w trakcie pylenia drzew. Autor zalecał przy nieżycie nosa dodatkowe spacery, pobyt nad morzem i częstsze kąpiele.
Jeżeli ktoś miałby z kolei alergię wypryskową, bardzo swędzącą, wówczas Klimuszko polecał mieszankę opartą na zielu serdecznika, fiołka trójbarwnego, dziurawca, nostrzyka, skrzypu polnego, rdestu ptasiego, kwiatostanu kocanki, liściu pokrzywy, koszyczku rumianku, kłączu perza i korzenia mniszka lekarskiego, zażywaną również 20 minut przed posiłkiem.
Gdy jednak pojawiłaby się silna migrena alergiczna to wtedy zachęcał popijać, również przed posiłkami, mieszankę złożoną z ziela świetlika, nostrzyka, dziurawca, liścia podbiału, kłącza perzu, ziela krwawnika, bylicy pospolitej, fiołka trójbarwnego, liścia pokrzywy, ziela skrzypu polnego i przetacznika leśnego.
Autor książki zapisał jednak, że wszelkie receptury w niej podane nie są 100% środkiem leczniczym na podane choroby, a jedynie dodatkiem, uzupełnieniem klasycznej metody leczenia syntetycznego. Może też zdziwić fakt, że we wspomnianych mieszankach na choroby alergiczne przewijają się te same zioła, ale jest przecież wiele gatunków ziół, które leczą równolegle i bardzo skutecznie kilka chorób. Wiele z nich ma bowiem szersze zastosowanie w lecznictwie i takie zastosowanie leku ziołowego, w odpowiedniej proporcji i względem dostosowanego schorzenia, może znakomicie pomóc.
Zielarska działalność O. Klimuszki, legendy jeszcze za swojego życia, była bez wątpienia pasmem sukcesów leczniczych w Europie, a jego postawa godna postawy dobrego chrześcijanina. Wielu zapamiętało go jako pełnego skromności i usłużnego człowieka, wyzbytego pychy, który pomógł ludziom dzięki stworzonym przez siebie ponad 130 recepturach ziołowych. Był osobą, która na nowo tchnęła życie w odrzucone ziołolecznictwo i kontakt z naturą. Jego dzieła nadal są bardzo chętnie czytane, wznawiane i uznawane przez grono współczesnych medyków.
ur. 16.09.1992 w Kędzierzynie Koźlu. Z wykształcenia historyczka - archiwistka, polonistka oraz teolog kultury. Rozprawę doktorską przygotowuje na temat epidemii morowej zarazy w dawnej Polsce. Od kilku lat archiwistka w Kurii Diecezjalnej w Opolu, redaktorka w miesięczniku „Wobec” i wydawnictwie „Pharmacopola”, członkini Polskiego Towarzystwa Historyków Oddział w Opolu oraz studentka orientalistyki UO. Zainteresowania badawcze związane z historią medycyny, literaturą staropolską, hagiografią i orientem chrześcijańskim. Autorka ponad 80 publikacji naukowych i popularno-naukowych z zakresu medycyny dawnej i literatury XVI – XIX wieku.