Znana jest japońska metoda uzdrawiania reiki. Słowo to pochodzi od chińskiego lingqi i oznacza duchowy wpływ, uzdrawianie za pomocą energii życiowej. Obecnie samo pojęcie reiki jest jednak znane dzięki twórcy metody uzdrawiania, która to nazywa się usui-reiki-ryōh. Metoda ta stosowana jest praktycznie w każdym chorobowym przypadku, oczywiście po uprzednim szkoleniu. Nie przeszkadza ona jednak w stosowanym u pacjenta leczeniu farmakologicznym, gdyż uznana jest za metodę samoleczenia. Wiedza o reiki jest przekazywana w Japonii ustnie bądź w sposób praktyczny, ale bez teorii czy podłoża medytacyjno – filozoficznego.
W historii, dr Mikao Usui, żyjący w XIX w., zagłębił tajniki reiki i szukał uzasadnienia jej w buddyzmie. Z czasem jednak zyskał taką doskonałość, że leczył innych i jako mistrz reiki uczył tej metody samoleczenia swoich następców. Od jego z resztą nazwiska została ona nazwana reiki, a którą z biegiem lat przypisano jako formę znacznej poprawy zdrowia w medycynie niekonwencjonalnej.
Zastosowanie reiki
Przede wszystkim warto wiedzieć, że reiki jest stosowana zarówno u ludzi, zwierząt i roślin. Ma na celu zniwelować wszelkie zaburzenia występujące w organizmie. Wspomaga też wspomniane terapie, w tym również klasyczną medycynę, gdyż aktywizuje energię samoleczenia. Zalecana jest nawet pacjentom tuż przed i po operacji.
Reiki dość skuteczne jest jeśli chodzi o pojawiające się guzki nowotworowe w kobiecych sutkach, nawracających wrzodach, mięśniakach na kobiecych narządach rodnych czy w przypadku pojawiających się hemoroidów.
Czytaj także: https://naturazdrowie.com/2023/10/02/moon-water-potega-ksiezyca-w-szklance-wody/
Proces leczenia metodą reiki
Sposób przykładania rąk i miejsce oddziaływania biopolem zależą od rodzaju danego schorzenia i wymagają bardzo dokładnej wiedzy z zakresu tego rodzaju medycyny.
W przypadku reiki pacjent powinien się przede wszystkim odprężyć, a najlepiej nawet położyć lub usiąść i pozbyć się zbędnych, uciskających go rzeczy (np. muszka, golf, krawat) oraz zatrzymujących biopole.
Pierwszy etap w terapii to wyrównanie aury pacjenta, która zazwyczaj sięga do 12 cm przestrzeni od ciała pacjenta. Należy wówczas ostrożnie wodzić ręką, aby w żaden niefortunny sposób nie zmniejszyć odległości. Następnie wykonywać ruchy od głowy do stóp po lekkiej elipsie i trzykrotnie to powtórzyć.
Drugi etap następuje wtedy, gdy kładziemy obie dłonie na okolicę, na jaką chcemy przekazać energię. Czas trwania takiego zabiegu może trwać pomiędzy 30 – 60 minut w zależności od wieku i zapotrzebowania. Cały z resztą zabieg należy przeprowadzić bez przerwy, gdyż oderwanie dłoni osłabia siłę oddziaływania. Dla uzyskania poprawnego efektu terapię reiki warto powtarzać przez cztery dni, a następnie raz w tygodniu, choć nie jest zabronione stosować jej częściej.
Reiki w XXI w.
Dzisiaj reiki znane jest zarówno w Europie Zachodniej oraz Wschodniej, gdyż swoją popularność (głównie w kręgach ludzi pasjonujących się medycyną niekonwencjonalną) zawdzięcza leczeniu przez samodotyk czyli prostocie leczenia. Brak bowiem tutaj szkodliwych skutków ubocznych, a sama z resztą metoda nie zajmuje tak naprawdę zbyt wiele czasu. Można ja wykonywać, po uprzednim zapoznaniu z jej zasadami, o dowolnej wręcz porze siedząc przed komputerem, telewizorem czy nawet w kinie. Wymaga to jednak dużej dozy cierpliwości, aby uzyskać upragnione efekty.
Bibliografia:
Alke Herald, D. (2006). Leksykon terapii naturalnych czyli uzdrów się sam! Terapeutyczne metody leczenia, analizy i treningu sukcesu. Tłum. J. Salwecka. Studio Astropsychologii.
Ogorevic, M. (2019). Współczesna bioterapia czyli leczenie energiami. Wydawnictwo KOS.
Pearl, E., Fleer, J. (2013). Uzdrawianie energią, światłem i informacją. Bezpośrednia ścieżka. Tłum. R. Czernik. Studio Astropsychologii.
Szymański, A. (2017). Wielki przewodnik po medycynie naturalnej. Wydawnictwo WAM.
ur. 16.09.1992 w Kędzierzynie Koźlu. Z wykształcenia historyczka - archiwistka, polonistka oraz teolog kultury. Rozprawę doktorską przygotowuje na temat epidemii morowej zarazy w dawnej Polsce. Od kilku lat archiwistka w Kurii Diecezjalnej w Opolu, redaktorka w miesięczniku „Wobec” i wydawnictwie „Pharmacopola”, członkini Polskiego Towarzystwa Historyków Oddział w Opolu oraz studentka orientalistyki UO. Zainteresowania badawcze związane z historią medycyny, literaturą staropolską, hagiografią i orientem chrześcijańskim. Autorka ponad 80 publikacji naukowych i popularno-naukowych z zakresu medycyny dawnej i literatury XVI – XIX wieku.