Bulimia nazywana jest inaczej żarłocznością psychiczną. Została określona jako nowa jednostka chorobowa w 1979 roku przez londyńskiego psychiatrę Gerarda Russela. Analizował on wtedy przypadki kobiet chorych na anoreksję i zauważył, że część z nich ma podobne, choć nieco inne objawy kliniczne. Bulimia nervosa oficjalnie należy do grupy zaburzeń odżywiania – według Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10.
Bulimia jest zaburzeniem odżywiania. Charakteryzuje się niekontrolowanymi epizodami przejadania się, zwanymi bingowaniem. Po tym następuje oczyszczanie organizmu za pomocą takich metod jak wymioty lub nadużywanie środków przeczyszczających. Objadanie się polega na spożywaniu w krótkim czasie znacznie większych ilości jedzenia niż normalnie, zwykle krótszym niż 2 godziny. Osoba chora może mieć wrażenie, że nie jest w stanie powstrzymać lub kontrolować tych epizodów jedzenia.
Cykle „podjadania” mogą występować od wielu razy dziennie do kilku razy w tygodniu. Osoby cierpiące na bulimię nie zawsze mają przekraczającą normę masę ciała, często utrzymuje się ona na normalnym poziomie. To pozwala im ukrywać swój problem przez lata. Wiele osób cierpiących na bulimię nie szuka pomocy aż do osiągnięcia wieku 30 lub 50 lat. Stosowanie diety zazwyczaj poprzedza chorobę, choć niektóre osoby mówią, że jadły normalnie przed jej wystąpieniem.
Istnieją dwa typy ograniczania kalorii przez osoby z bulimią:
Pacjenci z bulimią są zwykle nieco starsi niż anorektycy, zazwyczaj po 20. roku życia, podczas gdy anoreksja dotyczy głównie nastolatków. Szacuje się, że choruje około 1-3% populacji kobiet, a stosunek chorych mężczyzn do kobiet wynosi 1:10.
Chorzy mogą zauważyć zmiany zarówno w swoim ciele, jak i zachowaniu. W przeciwieństwie do anoreksji, chorzy z bulimią mogą nie tracić masy ciała, więc może być trudniej zdiagnozować chorobę.
Fizyczne objawy bulimii mogą obejmować:
Do powikłań bulimii należą:
Strategie leczenia bulimii obejmują: zalecenia dotyczące odżywiania i stosowania diet regeneracyjnych, terapię (leczenie behawioralne, interpersonalne, psychodynamiczne i psychoanalityczne) na poziomie indywidualnym, zespołowym lub rodzinnym, a także terapię farmakologiczną.
Skuteczne leczenie obejmuje zwykle kombinację powyższych zabiegów, wraz z podejściem opartym na współpracy między lekarzem, specjalistą od zdrowia psychicznego oraz rodziną i przyjaciółmi.
Niektóre ośrodki leczenia zaburzeń odżywiania oferują programy leczenia w domu czy na oddziale zamkniętym lub półotwartym. Część programów zapewnia też całodobowe wsparcie i opiekę.
Przeczytaj także: Anoreksja – choroba dotykająca nie tylko nastolatki
Bibliografia:
