Hibiskus naturalny lek możesz go uprawiać w domu

Ketmia, róża chińska, malwa sudańska – to wszystko nazwy gatunków hibiskusa. Ta roślina może przynieść wiele korzyści zdrowotnych. Da się ją hodować również na balkonie.

kobieta z hibiskusem

Często hibiskus bywa mylony z malwą. Może przybierać kształt zarówno małych drzew, krzewów, jak i roślin zielnych. Jego płatki zachwycają swoją rozłożystością oraz intensywnymi barwami. Można go uprawiać w celach ozdobnych (np. ketmia syryjska, hibiskus bagienny), a także zdrowotnych. Zdaniem specjalistów medycyny naturalnej, największe właściwości lecznicze ma odmiana zwana ketmią szczawiową.

Właściwości zdrowotne

Ze względu na swoje działanie terapeutyczne hibiskus jest powszechnie wykorzystywany w Indiach i krajach arabskich. Ma w składzie związki silnie antyoksydacyjne, które usuwają z organizmu szkodliwe wolne rodniki. Roślina ta wykorzystywana jest też w celach oczyszczających. Skutecznie zwalcza bakterie, robaki i wspiera proces usuwania toksyn z organizmu. Bywa stosowana w walce z infekcjami ze względu na dużą zawartość witaminy C.

Substancje znajdujące się w hibiskusie chronią przed zbyt wysokim poziomem cholesterolu, co oznacza właściwości przeciwmiażdżycowe. Jest on użyteczny również w leczeniu nadciśnienia tętniczego (lekkiego lub umiarkowanego). Pewne składniki, które można znaleźć w hibiskusie wspierają przemianę materii i pracę układu trawiennego, a więc pomagają w zachowaniu smukłej sylwetki.

Hibiskus ma również właściwości moczopędne, dzięki czemu nie tworzą się zastoje wody w organizmie. Zawarty w nim błonnik i pektyny dają uczucie sytości, co sprzyja spożywaniu mniejszej ilości pokarmów. Należy jednak pamiętać, że samo picie naparu nie wystarczy do tego, by zachować zdrowie. Jeśli chcesz uchronić się przed chorobami, koniecznie musisz wprowadzić do swego życia zdrowe nawyki, a więc odpowiednio długo spać, właściwie się odżywiać i nie zapominać o systematycznej aktywności fizycznej.

Przygotowanie naparu

Hibiskus najlepiej spożywać w postaci naparu z suszu kwiatów. W sprzedaży dostępne są gotowe herbatki z suszonych płatków lub mieszanki z ich dodatkiem. Susz można też przygotować samodzielnie, co jest tańszym rozwiązaniem. Napar nadaje się do picia zarówno na ciepło, jak i na zimno (po uprzednim zaparzeniu). Odznacza się on mocno czerwonym kolorem oraz wyczuwalnym kwaskowatym i cierpkim smakiem. Można go doprawić miodem, sokiem z malin, pomarańczą, miętą czy imbirem. Napar z hibiskusa należy przygotować w proporcji 1:5 (susz:woda). Po zalaniu kwiatów hibiskusa wrzątkiem, naczynie trzeba zostawić na 10 minut pod przykryciem.

Własny susz

Hibiskus powinien rosnąć w ciepłym i nasłonecznionym miejscu. Da się go wyhodować w ogrodzie, ale dobrze sprawdzi się również uprawa na balkonie, gdzie łatwiej będzie uchronić roślinę przed niekorzystnymi warunkami (np. zimnem, silnym wiatrem). Aby zrobić susz z hibiskusa, trzeba zebrać jego kwiaty (w całości) zaraz po przekwitnięciu. Z każdego kielicha należy usunąć pręcik, przepłukać wodą, a następnie rozłożyć do suszenia. Ze zbiorami nie wolno się spóźnić, bo kwiat hibiskusa kwitnie krótko – zaledwie kilkanaście godzin. Na szczęście może je powtarzać, ponieważ nowe kwiaty pojawiają się od wczesnej wiosny do późnej jesieni.

Przeczytaj także: Herbatki rozgrzewające świetny wybór na jesienne i zimowe wieczory

Na koniec warto podkreślić, że podstawą zdrowego żywienia jest zbilansowana dieta. Każdy ze
składników pokarmu powinien się uzupełniać. Natomiast pojedynczy suplement czy roślina nie zapewnią człowiekowi pełni zdrowia. A w przypadku wystąpienia jakichkolwiek wątpliwości, dobrze jest skonsultować się z lekarzem.

Aleksandra Marek-Hipner
Aleksandra Marek-Hipner
Edukator zdrowotny, nauczycielka jogi, trener relaksacji. Prowadzi warsztaty i wyjazdy edukacyjne.

UDOSTĘPNIJ

Newsletter

Nowe wpisy

Medycyna naturalna
Jan Matul

SERRAPEPTAZA – leczniczy enzym z jedwabnika

W artykule: Serrapeptaza, w świecie nauki znana też jako serratiopeptydaza, jest enzymem proteolitycznym (zalicza się do nich proteazy i peptydazy), a więc substancją odpowiedzialną za hydrolizę wiązań peptydowych, kontrolujących syntezę, aktywację i degradację

CZYTAJ WIĘCEJ »