Podejście holistyczne do zdrowia można określić sformułowaniem: to podejście uwzględniające szerokie spektrum czynników wpływających na zdrowie. Medycyna holistyczna oferuje zatem bardziej zintegrowane i kompleksowe podejście do opieki zdrowotnej, aniżeli ma to miejsce w medycynie konwencjonalnej. Zmienia się zasadniczo sposób postrzegania pacjenta i samej choroby, nie ogranicza się do leczenia objawów, ale bada przyczyny i wpływa na całościowy styl życia. Holistyczne podejście obejmuje zarówno medycynę akademicką, jak i niekonwencjonalną, promuje zdrową dietę, aktywność fizyczną, odpoczynek, zdrowe relacje społeczne i dobrostan psychiczny.
W tym artykule:
1. Kiedy zrodziła się holistyczna idea?
2. Co to jest holistyka?
3. Na czym polega medycyna holistyczna?
4. Jak przekłada się ona na zdrowie i podejście terapeutyczne?
Jej początków można upatrywać na początku XX wieku, ale mówił o niej już w starożytności ojciec medycyny Hipokrates. W latach dwudziestych XX wieku pojawiły się nowe teorie fizyki kwantowej, które kompletnie zrewolucjonizowały obraz naszego świata i człowieka, postrzeganych dotąd oczami fizyki i medycyny klasycznej. Okazało się, że wszystko jest ze sobą powiązane, a nasze myśli i emocje mają wpływa na nasz organizm, czyli materię, To holistyczne podejście, chociaż ugruntowane naukowo w latach dwudziestych ubiegłego wieku, nie było jednak niczym nowym. Pisał już o tym kilkaset lat p.n.e. ojciec medycyny klasycznej, Hipokrates, w jego dziełach czytamy, jak ważne jest postrzeganie człowieka jako całości, ze świadomością wzajemnych powiązań pomiędzy wszystkimi jego wymiarami. Hipokrates pisał w naszej dzisiejszej terminologii o meridianach i czakrach, tylko naszywał je inaczej, przypisując istotną rolę przepływowi energii w cele, jak to czyni naturalna medycyna chińska i ajurwedyjska. Mamy więc prastarą sztukę uzdrawiania ze swoją ideą holistyczną, leżącą u podstaw przywracania zdrowia z czasów Hipokratesa oraz to, co wiemy o przepływach energii, świecie kwantów i kwarków dzisiaj. Rodzi się zatem pytanie, co takiego stało się na przestrzeni kilkudziesięciu lat, że tak bardzo odeszliśmy od tego wzorca, przypisując nadrzędną rolę odseparowanym od siebie układom, robiąc wszystko, by zanegować wartość całości na rzecz poszczególnych części. Zaprzeczając sobie, naturze i efektywnemu leczeniu. Wyrosły nam stopniowo metody diagnostyczne i terapeutyczne, postrzegane jako alternatywa wobec medycyny konwencjonalnej i akademickiej, zamiast jej poszerzenia i uzupełnienia. Wielka szkoda, skoro kwantowe postrzeganie rzeczywistości jest obecne i udowodnione. Ale spójrzmy jeszcze nieco wstecz
Holistyka to podejście skupiające się na całości, a nie jedynie na poszczególnych elementach. Wywodzi się z filozofii i nauk przyrodniczych; termin „holizm” został wprowadzony przez Jana Smutsa w 1926 roku. Holistyka zakłada, że systemy (organizmy, społeczności, ekosystemy) są więcej niż sumą ich części i powinny być rozumiane jako całość. Jego pierwowzorem było słowo greckie – holos, czyli całość, a więc przekonanie, że wszystkie zjawiska tworzą układ całościowy, którego nie można poznać, jeżeli bierze się pod uwagę tylko jego poszczególne komponenty. Holistyka znalazła stopniowo zastosowanie w wielu dziedzinach, także w medycynie, psychologii, ekonomii, prawie, za każdym razem znajdując różnorodne zastosowanie.
W medycynie holistycznej, głównym celem jest traktowanie pacjenta całościowo, a nie tylko pod kątem objawów choroby czy dysfunkcji. Obejmuje nie tylko ciało, jak ma to miejsce w medycynie akademickiej, ale również umysł, emocje i duchowość. Holistyczni lekarze często korzystają z różnych metod diagnostycznych i terapeutycznych, łącząc tradycyjną medycynę zachodnią z alternatywnymi, niekonwencjonalnymi formami leczenia. Bo taką przypisuję się im terminologię.
Diagnostyka: Poza standardowymi badaniami, może obejmować rozmowy na temat diety, stylu życia, stresu i innych czynników wpływających na zdrowie. Bazuje na wywiadzie środowiskowym, aby uzyskać jak najpełniejszy obraz przyczyn stanu zdrowia i metod naprawczych.
Terapia: Może zawierać leki, ale też metody takie jak np. akupunktura, homeopatia, terapie manualne, medytacja i ćwiczenia fizyczne.
Zapobieganie: Duży nacisk kładzie się na edukację i świadomość zdrowotną, promując zdrową dietę, aktywność fizyczną i umiejętne zarządzanie stresem.
Indywidualizacja: Plany leczenia są dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta, biorąc pod uwagę zarówno fizyczne, jak i emocjonalne aspekty zdrowia.
Partycypacja: Pacjent jest traktowany jako aktywny uczestnik w procesie leczenia, a nie tylko jako bierny odbiorca opieki medycznej.
