Istnieją badania naukowe recenzowane w kierunku potencjału terapeutycznego gazu Browna. Badania te dotyczą jednak zdolności leczniczej w chorobach płuc. Te doniesienia nie wskazują tylko i wyłącznie
na stosowanie mieszanki tlenowo-wodorowej (tu specjalnie nie mówimy o HHO) o różnym procencie stosunku zawartości poszczególnych gazów w mieszance oddechowej.
W czasie leczenia, mieszanki gazowe do wentylacji płuc były tylko wspomaganiem terapii. Nie ma badań ani doniesień o dobroczynnym (nieszkodliwym) działaniu gazu Browna (HHO) w profilaktyce zdrowia. Jeśli inhalujesz się gazem Browna (HHO) lub mieszanką gazową z dodatkowym tlenem, a nie masz dodatkowego tlenu zleconego przez lekarza – to się odłącz.
Tlen (O2) jest niezbędny do życia, ale jako lek ma maksymalne pozytywne korzyści biologiczne i towarzyszące mu skutki toksyczne. Tlen ma działanie terapeutyczne w leczeniu hipoksemii i niedotlenienia, związanego z wieloma procesami patologicznymi. Procesy patofizjologiczne są związane ze zwiększonym poziomem reaktywnego O2, wywołanego hiperoksją. ROS, czyli reaktywne formy tlenu mogą łatwo reagować z otaczającymi tkankami biologicznymi, uszkadzając lipidy, białka i kwasy nukleinowe.
Ochronne mechanizmy obronne antyoksydantów mogą zostać przeciążone przez ROS, co prowadzi do stresu oksydacyjnego. Aktywowany śródbłonek naczyń włosowatych pęcherzyków płucnych charakteryzuje się zwiększoną adhezją, powodującą akumulację populacji komórek, takich jak neutrofile, które są źródłem ROS. Podwyższony poziom ROS powoduje nad przepuszczalność, koagulopatię i odkładanie kolagenu, a także inne, nieodwracalne zmiany zachodzące
w przestrzeni pęcherzykowej. W hiperoksji wiele szlaków sygnałowych determinuje odpowiedź komórkową płuc: apoptozę, martwicę lub naprawę. Zrozumienie działania podawania O2 jest ważne, aby zapobiec niezamierzonemu uszkodzeniu pęcherzyków płucnych, spowodowanemu hiperoksją u pacjentów wymagających dodatkowego natlenienia.
Podczas podawania dodatkowego tlenu (O2) w celu leczenia hipoksemii związanej z ostrymi i przewlekłymi stanami, może wystąpić toksyczność O2 w wyniku nadmiernej ekspozycji. Przewiduje się, że rocznie zapotrzebowanie na dodatkowy tlen będzie wymagać ok. 800 000 osób, a koszt wyniesie 1,8 miliarda dolarów (dane dla USA).
Nieoptymalne wykorzystanie O2 znajduje odzwierciedlenie w błędach w przepisywaniu i leczeniu, które są podobne do błędów w przepisywaniu antybiotyków. Komórki nabłonka pęcherzyków płucnych i śródbłonka naczyń włosowatych pęcherzyków płucnych są wrażliwymi celami dla uszkodzeń, wywołanych wolnymi rodnikami O2, spowodowanych hiperoksją. W ostrym uszkodzeniu płuc (ALI) spowodowanym
hiperoksją, hiperprzepuszczalność mikrokrążenia płucnego powoduje zalanie pęcherzyków płucnych wynaczynieniami osocza, co prowadzi do obrzęku płuc i nieprawidłowości w szlakach krzepnięcia i fibrynolizy, sprzyjających odkładaniu się fibryny. Komórki nabłonka pęcherzyków płucnych typu
II ulegają uszkodzeniu przez wolne rodniki O2, co prowadzi do upośledzenia produkcji środków powierzchniowo czynnych. Zatem maksymalna korzyść biologiczna dla tej niezbędnej do życia, ale toksycznej cząsteczki, występuje na kontinuum dawka-odpowiedź, niedobór-toksyczność.
Czytaj również: https://naturazdrowie.com/stres-oksydacyjny-i-endometrioza-wplyw-wodoru-molekularnego-na-lagodzenie-skutkow-endomeriozy/
Patofizjologia toksyczności tlenu
Hiperoksja to stan nadmiernej podaży O2 w tkankach i narządach. Toksyczność tlenu występuje, gdy ciśnienie parcjalne pęcherzykowego O2 (PA O2) przekracza ciśnienie wdychane w normalnych warunkach. Przy ciągłym narażeniu na ponadfizjologiczne stężenia O2 rozwija się stan hiperoksji. W tych warunkach patologicznych wytwarzany jest duży napływ reaktywnych form O2 (ROS).
W wewnątrzkomórkowych i zewnątrzkomórkowych układach biologicznych efekt masowy wzrostu ROS spowodowany nadmierną ekspozycją na O2 zakłóca równowagę między utleniaczami i przeciwutleniaczami. To zakłócenie homeostazy może skutkować uszkodzeniem komórek i tkanek. Naukowcy potwierdzają niekorzystne dla organizmu skutki podawanego tlenu, niezbędnego do
ratowania życia. W tym przypadku wybiera się mniejsze zło. Ratujemy życie, wiedząc o toksycznym działaniu tlenu. To takie przewrotne i niesprawiedliwe, ale tak jest.
Komórki śródbłonka naczyń włosowatych i nabłonka pęcherzyków płucnych są celem ROS, co powoduje: obrzęk płuc wywołany urazem, zalanie pęcherzyków płucnych, krwotok oraz złogi kolagenu, elastyny i szklistości w błonach komórkowych. Nie określono poziomu dodatkowego tlenu, który wywołuje niekorzystne skutki. Moim zdaniem jest to niepotrzebne, ponieważ badania wyraźnie wskazują, że w organizmie mamy za dużo tlenu, który jest źle wykorzystywany.
Anatomicznie powierzchnia nabłonka płuc jest podatna na niszczycielską reakcję zapalną. Zapalenie to uszkadza barierę naczyń włosowatych pęcherzyków płucnych, prowadząc do upośledzenia wymiany gazowej i obrzęku płuc. Reaktywny tlen indukuje wydzielanie chemoatraktantów przez komórki płuc, a cytokiny stymulują mobilizację i akumulację makrofagów i monocytów w płucach, co prowadzi do powstawania dodatkowych ROS. Interakcja leukocytów z ROS dodatkowo zaostrza obrażenia. Badania wykazały, że, w miarę jak te wysoce zredukowane warstwy komórkowe ulegają coraz większemu utlenieniu i spada poziom przeciwutleniaczy, indukowana przez ROS aktywacja wielu wcześniejszych szlaków przekazywania sygnału reguluje odpowiedź komórkową: adaptację, naprawę lub
śmierć komórki przez apoptozę, onkozę lub martwicę. Większość związków z rodziny ROS powoduje utlenienie wielonienasyconych kwasów tłuszczowych, aminokwasów w białkach, a także kwasów nukleinowych.
Generowane w organizmie ROS mogą inicjować wiele reakcji, które mogą mieć swoją ciągłość aż do chwili usunięcia rodników w kolejnych reakcjach z innymi wolnymi rodnikami, albo do momentu ich unieczynnienia przez system antyoksydacyjny. Im więcej tlenu, tym więcej ROS.
Choć brzmi to zaskakująco, zbyt dużo tlenu może być szkodliwe dla organizmu. Bez tlenu nasze komórki nie mogą przetrwać, ale przy jego zbyt dużej ilości, nie mogą przetrwać długo. Winowajcami tego
są reaktywne formy tlenu. Wolne rodniki to atomy, cząsteczki lub jony, które posiadają niesparowany elektron na swojej zewnętrznej orbicie. To czyni je bardzo podatnymi na przyjmowanie lub oddawanie tego elektronu. Wytwarzanie wolnych rodników jest normalnym procesem. Występuje w mitochondriach, gdzie do każdej cząsteczki tlenu dodaje się 4 elektrony. Prowadzi to do powstawania ponadtlenku
(O2), nadtlenku wodoru (H2O2), rodnika hydroksylowego (OH) i wreszcie wody. Należy
zauważyć, że jon hydroksylowy – [OH–] – nie jest wolnym rodnikiem. W rzeczywistości układ odpornościowy celowo generuje wolne rodniki do zwalczania bakterii. ROS uszkadza błonę komórkową organizmu poprzez peroksydację lipidów. Reagują z białkami w komórce, czyniąc je nieczynnymi
i mogą uszkadzać DNA.
Jak powstają wolne rodniki?
Tlen jest niezbędny do oddychania komórkowego w metabolizmie glukozy, a większość O2 zużywanego przez mitochondria, jest wykorzystywana do wytwarzania trifosforanu adenozyny (ATP). Mitochondrialny łańcuch transportu elektronów redukuje elementarny molekularny O2 do jonowego O2 poprzez przekaźnik elektronów, dzięki czemu O2 staje się użyteczny do wytwarzania ATP. Podczas tego procesu generowane są utleniające rodniki. Toksyczne poziomy O2 prowadzą do tworzenia dodatkowych ROS, które mogą powodować uszkodzenia błon lipidowych, białek i kwasów nukleinowych.
Rodniki to rodzaj niestabilnych, reaktywnych, krótkotrwałych związków chemicznych, które mają jeden lub więcej niesparowanych elektronów i mogą posiadać ładunek wypadkowy, lub być obojętne. Gatunek ten określa się nieraz jako wolny, ponieważ niesparowany elektron na zewnętrznej orbicie może swobodnie
oddziaływać z otaczającymi cząsteczkami. Komórki wytwarzają rodniki, czyli ROS, poprzez redukcję cząsteczkowego O2 do wody (H2O).
Czy zbyt dużo tlenu może zaszkodzić?
Zbyt dużo tlenu może powodować stres oksydacyjny, który może uszkodzić komórki, białka i DNA. Może wpływać na nasz metabolizm i hamować niektóre enzymy. Objawy toksyczności tlenu obejmują nudności, bóle i zawroty głowy, problemy z oddychaniem, zwężenie naczyń, zmianę zachowania, a w poważnych
przypadkach drgawki i konwulsje. Często mówi się, że wszystko w nadmiarze jest złe. Umiar jest zawsze kluczowy. Ważne jest osiągnięcie i utrzymanie równowagi między zbyt dużą, a zbyt małą dawką.
Autor: Eugeniusz Winiecki, Dyplomowany Naturopata, naturoterapeuta, certyfikowany przez MHI profesjonalista z dziedziny terapii wodorem molekularnym, publicysta, wykładowca, konstruktor i wynalazca, prowadzi Gabinet Terapii Wodorem Molekularnym
